Nieuws en actualiteiten

Archief

De Nachtmis 2021 vanuit de Sint Janskerk in Gemert was opgenomen door Omroep Centraal. Heeft u de Eucharistieviering gemist, of wilt u deze nogmaals bekijken, dan kan dat via deze link. Ook de verlichting van de Kerst Experience is hier nogmaals te bewonderen.

Afscheid met de beleidsadviesgroep 2021

Opening kruidentuin St. Jan

Dankbaarheid in Stilte

 

Bijbeluur

Ontdek de kracht van positief en onsterfelijk denken. Elke woensdag om 19.15 uur
willen we het actuele Evangelie begrijpend lezen en qua kracht samen overwegen.
Eenieder is hartelijk welkom op de Pastorie in Handel. Inloop kosteloos vanaf 19 uur
met koffie/thee, afsluiting 20.15 uur.

Wees welkom! Groeten pater Cândido

Handel het oudste Maria bedevaartsoord in Noord-Brabant

 

Op Goede Vrijdag 2021 werd door de KRO/NCRV de kruisweg uitgezonden, die kort daarvoor
opgenomen was in het processiepark in Handel. Het TV-team stond verwonderd over het mooie,
grote park met de prachtige kruiswegstaties. Ik denk dat veel bezoekers dat ook vinden, zeker nu
in de lente de bomen en struiken groen worden en de vogeltjes hun hoogste lied zingen. Het is het
een verademing om in alle stilte en rust door het park te wandelen.


Wat velen misschien niet weten is dat de Duitse Orde veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling
van de Maria devotie in de Handelse kapel. De vestiging van de Duitse Orde binnen Gemert wordt
gedateerd in 1220. Onderzoek wijst uit dat Handel de eerste residentie van de commandeur van
Gemert geweest moet zijn. De Kapel van Handel werd gebouwd als kapel van de Duitse orde en
toegewijd aan Maria, de patrones van de orde.
Al vanaf de zestiende eeuw is er sprake van processies. En nog altijd komen er jaarlijks een 25 tot
30tal georganiseerde processies vanuit parochies, KBO- en Zonnebloem, soms ook
vormselgroepen naar Handel. De Gemertse processie heeft ieder jaar plaats op Hemelvaartsdag.
De bekendste is echter de processie van Valkenswaard die met vele pelgrims te voet en met de
huifkarren en paarden naar handel komen. Helaas heeft het afgelopen jaar het coronavirus
gezorgd voor het annuleren van alle georganiseerde groepsbedevaarten.
Ook dit jaar weten we niet, wat er in de loop van het jaar allemaal mag en kan. Naast de
georganiseerde processies, mogen we jaarlijks duizenden mensen per auto, fiets of te voet mogen
verwelkomen, die op eigen houtje de kerk, de Mariakapel en het Processiepark bezoeken. Velen
zoeken ook in deze onzekere tijd steun, troost, rust en inspiratie en vinden die bij Maria, zoals ze
opgetekend hebben in het bezoekersboek.
In deze tijd van ontkerkelijking lijkt er meer dan ooit behoefte aan zulk een stilte plekken, waar
ruimte is voor het sociale en het religieuze dat in ieder mens leeft! De Mariakapel is zo’n plek,
waar we in stilte ons lief en leed, onze gebeden en intenties aan onze hemelse moeder kunnen
toevertrouwen. Als een liefdevolle moeder heeft zij aandacht voor ieder mens en voor wat er in
zijn/haar leven afspeelt. En zo is Maria een teken van hoop voor ons allen, wetende dat we altijd
bij haar terecht kunnen. Op onze website treft u een overzicht van de dagelijkse activiteiten in
onze kapel.

Pater Martin van Moorsel

In een klein dorpje, Poolangudi, op het platte land in het zuidoosten van India werd op 19-
04-1976. Issag Jesudass geboren. In zijn geboortedorp is ruim 70% van de bewoners
katholiek en 30% is Hindoe.
Om een kleine impressie te geven van het grote land India geeft Issag wat gegevens door.
In 1947 kwam een einde aan de Engelse koloniale tijd. Ik kom van de staat Tamil (taal)
Nadu (land) dat is een van de 29 staten die India telt. Ons land heeft 22 nationale talen en
1,3 miljard inwoners. Landoppervlakte 3.287.000 m2, Tamil Nadu 130.060 m2 en
Nederland 41.543 m2.
Zijn ouders waren landbouwers in de rijstteelt en zijn moeder is al op 46 jarige leeftijd te
komen overlijden toen Issag slechts 16 jaar oud was. Nu heeft pater Issag nog twee
broers. En hij heeft ook een zus gehad die als meisje is overleden door een ziekte.
Gelukkig kon zijn vader nog wel de priesterwijding meemaken op 29 december 2003 maar
een jaar later is zijn vader ook overleden.
Pater Issag hoort bij ”de congregatie van de Herauten van het goede nieuws” en deze
congregatie heeft als doel: missionering. Na zijn wijding heeft hij als docent op het klein en
groot seminarie les gegeven en daarna heeft hij twee jaar pastorale Theologie (M.Th. –
Master of Theology) gestudeerd om weer docent te worden in het groot seminarie van
theologie.
In overleg met de bisschop van Den Bosch, Mgr. Hurkmans en met de overste van mijn
congregatie heb ik meteen ja gezegd toen het aanbod kwam om naar Nederland te gaan.
Ik had me al verdiept in de Nederlandse taal door contacten te leggen met missionarissen
uit India die al in Nederland werkzaam waren.


Op 10 november 2010 kwam ik in Nederland aan van 35 graden boven nul naar 18 graden
onder nul. Wel een verschil!


Wat zijn de verwachtingen?
Ik kom te werken in een pastoraal team waar een goede samenwerking is.
Ondanks dat het kerkbezoek afneemt werken we samen vol goede moed om Jezus
dichter bij de mensen te brengen en de mensen dichter bij Jezus.


Wij wensen onze nieuwe pastoor alle goeds toe en wij hopen dat hij snel geacclimatiseerd
zal zijn in de parochie van Heilige Willibrordus Gemert-Bakel.

Machtigingsformulier 

 

link naar machtigingsformulier 

 

 

Bemoedigende spreuken

Een kaartje om eraan te herinneren dat geluk dichterbij is dan je soms denkt.

Tijd voor meer geloof in uw gezin: de doop. 

 

Wij leven in een bijzondere tijd die getekend wordt door het coronavirus. Dit gaat veel verder dan beperkingen in de keuze van onze vakantiebestemming. Overvolle ziekenhuizen dit voorjaar hebben ons geleerd dat het corona virus ons leven kan bedreigen. Een slechte economie en toenemende werkloosheid vormen bedreigingen voor de kwaliteit van ons leven.

Het is niet te onderschatten wat dit met ons mensen doet. Ouderen zijn terecht bezorgd over hun gezondheid en pensioenen.

Maar ook voor gezinnen vormt deze tijd een grote uitdaging. Het werk wordt anders georganiseerd en ook op school moet stevig geïmproviseerd worden. Daarnaast komen ook levensvragen aan de orde. Het wordt duidelijk dat wij niet de ‘makers van ons eigen leven zijn’.

Bij velen leidt dit tot momenten van bezinning. Wat betekent corona en alle gevolgen hiervan voor onze gezinnen?

In de lange traditie van ons geloof hebben zich soortgelijke moeilijke tijden voorgedaan. Tijden van oorlog en waarin ziektes vele slachtoffers maakten. Het geloof is daarbij in het verleden van grote waarde gebleken.

Wij zijn ervan overtuigd dat ook nu, juist voor jonge gezinnen met de kinderen die de toekomst nog voor zich hebben, een oriëntatie op onze geloofstraditie van grote waarde kan zijn.

Om deze reden willen wij als parochie wijzen op de mogelijkheid om uw kinderen te laten dopen. De doop is veel meer dan een heilig sacrament. Door de doop worden uw kinderen, en daarmede eveneens uw gezin, opgenomen in de geloofsgemeenschap. Wij doen dit door middel van een zorgvuldige voorbereiding waarbij actuele levensvragen aan de orde komen. Juist in deze bijzondere tijd willen wij als pastoraal team met u in overleg gaan of de doop van uw kinderen (ook oudere kinderen!) als eerste stap om weer actief onderdeel te worden van onze lokale geloofsgemeenschap voor uw gezin een goede stap kan zijn.

Bij de doop vragen wij de zegen van God voor uw kinderen, het gezin en de familie waarvan deze onderdeel uitmaken.

Samen willen wij werken aan een geloofsgemeenschap die onderling verbonden is en zich gedragen weet door een samen beleefd geloof. Dit is geen geloof van wetten en regels maar een samen zoeken naar de zin en betekenis van ons leven en de rol die God hierin kan spelen. Hierin is Jezus onze leidsman. Hij die van zichzelf heeft gezegd ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’.

Als u interesse heeft om hierover met ons het gesprek aan te gaan, verzoeken wij u vriendelijk om hiervoor contact op te nemen met de parochie op nummer 0492-361215 of via administratie2@heiligewillibrordus.nl.

diaken Frank van der Geld

_______________________________________________________

Beste broeders en zusters,

Na het feest van de Doop van de Heer, liturgisch gezien, is de Kersttijd afgesloten. De kerstversieringen in kerken en huizen worden opgeruimd. De kerststal kan weer naar zolder. Het Evangelie van zondag maakte duidelijk dat wij met Kerstmis niet zomaar een geboorte hebben gevierd. Bij de doop van Jezus in de Jordaan wordt Hij aangewezen als de welbeminde Zoon. In Christus zoekt de Vader ons op. Teken van goddelijke solidariteit.

Ook wij zijn gedoopt. Op ieder van ons heeft God zijn hand gelegd. Hij geeft ons kracht om als verantwoordelijke christenen te leven juist ook in deze nare en spannende tijd. Op wat langere termijn lijkt er licht aan de horizon te schijnen. Maar de komende maanden  worden nog lastig. Wij moeten nog even de woestijn accepteren voordat er meer vrijheid en spontaniteit in het beloofde land mogelijk zal worden.

Levensvernieuwing
Het Evangelie bracht ons zondag opnieuw naar de Jordaan. Johannes de Doper heeft daar een massale doopbeweging op gang gebracht. Aan de oevers van de rivier spreekt hij mensen aan en daagt hen uit om hun leven nog eens goed te overwegen. Mensen moeten zich laten dopen als een uiterlijk teken van innerlijke reiniging. Want er staan grote dingen te gebeuren. De Messias is op komst. Johannes is er diep van overtuigd dat een bekering van het hart nodig is. Hij heeft met een scherpe blik om zich heen gekeken. Hij kent de wereld en hij kent het hart van ons mensen. Hij ziet het krabben en het klauwen. Hij ziet het onrecht en de onvrede. Er is zoveel dat het verbond met God weerspreekt.

Wanneer Johannes vandaag zou hebben geleefd dan zou hij ongetwijfeld wijzen naar oorlogsgebieden in Jemen en Ethiopië. Maar ook naar de 80 miljoen vluchtelingen die te vaak aan hun lot worden overgelaten. Maar ook dichter bij huis zou Johannes kunnen wijzen op onze eigen jaloezie, op onze zucht om de eerste te willen zijn; onze roddel en achterklap. Kijk maar, zegt Johannes, kijk in de spiegel en ontdek jezelf. Daarom klinkt die oproep tot ommekeer en levensvernieuwing. De doop is daarvan een teken. Water zuivert en kan zo een teken zijn van een nieuwe start.

Doop van Jezus: solidariteit met falende mensen
In het Evangelie lezen wij dat ook Jezus zich meldt bij Johannes. En Hij stelt een opvallende daad. Hij daalt af in het doopwater en laat zich door de Doper dopen. Op het eerste gezicht is dat vreemd en verwonderlijk. Want Jezus heeft toch geen bekering nodig. Hij is bij uitstek de Rechtvaardige die helemaal open is voor God en voor de mensen. En toch daalt hij af in het water van de Jordaan. Christus wordt zo helemaal één met ons. Midden onder zondaars en bedelaars neemt Hij plaats. De ene Rechtvaardige verklaart zich solidair met falende en liefdeloze mensen. Niet alleen op het kruis van Golgotha, maar ook al bij het afdalen in de Jordaan. Hij die geen doopsel van bekering nodig heeft, verbindt zich met allen die dat doopsel wel nodig hebben. Het gaat om een vrijwillige zelfgave die heel het openbare leven van Christus zal bepalen en die een hoogtepunt krijgt op het kruis, tot onze verzoening.

Als Jezus het doopsel ontvangt, krijgen wij een doorkijk op wie Hij is. De veelgeliefde Zoon van de Vader. God zoekt ons op. In Christus toont de Vader hoezeer Hij van ons houdt en ons nabij wil zijn. Jezus onthult Gods zachtmoedigheid en geduld; zijn verzoenende liefde. De contouren van het optreden van de Heer vinden wij terug bij de profeet Jesaja. Jezus roept niet en schreeuwt niet. Als de Barmhartige breekt Hij het geknakte riet niet, noch dooft Hij de kwijnende pit. Geknakt riet en een dovende pit zijn treffende beelden voor de situatie van ons mensen. Ons bestaan is immers gebroken. Wij verlangen naar geluk en vrede maar niet zelden leeft er onvrede in ons hart. Wij zijn kleine, broze mensen die kwetsbaar leven voor Gods aangezicht. Bij die stand van zaken komt Christus bij ons staan. Niet verwijtend maar solidair; niet verstotend maar vol aanvaarding. De geschonden mens wordt genezen, de schuldige mens ontvangt vergeving en de hulpeloze mens ontvangt nieuw levensmoed.

Ons eigen doopsel
Wij zijn ook gedoopt. Wij ontvingen niet het doopsel van Johannes. Wij zijn gedoopt in de naam van de Vader, de Zoon en de Geest. God heeft op ieder van ons zijn hand gelegd. Ons eigen doopsel wil meer zijn dan een etiket, meer dan een ritueel. Als het goed is, valt dat ook te zien aan onze manier van samenleven met God en met elkaar. Wij zijn geroepen om Gods liefde te delen met elkaar. Johannes doopt met water; Christus doopt ons met de Geest. En dat is, hopelijk, niet alleen een vrome kreet. Christus schenkt ons de Geest als Helper en Trooster. Juist in deze lastige dagen kunnen wij de hulp en de troost van de Heer natuurlijk ontzettend goed gebruiken. Wij blijven geroepen om een bijdrage te leveren aan de opbouw van onze Kerk. Door de coronacrisis spreken wij daar minder over maar de inzet voor een missionaire Kerk blijft actueel. Gods Geest maakt ons hopelijk creatief om wegen te vinden om het Evangelie van Gods onvoorwaardelijke liefde in Christus te delen met ons tijdgenoten.

U weet dat ik mij zorgen maak over het gebrek aan hoffelijkheid en de toename van de verharding in ons samenleving. Met afschuw hebben de meesten van ons afgelopen week gekeken naar de beelden uit Washington. Christenen zouden aan de verharding niet mee moeten doen. Niet alleen uit beschaving maar juist ook geïnspireerd door ons geloof. Ieder mens is een schepsel van God en heeft daardoor een unieke waardigheid. En juist in een gepolariseerde samenleving zijn christenen geroepen om het bonum commune, het algemeen welzijn te dienen. Laten wij vooral zoeken naar wat ons verbindt en in onderlinge samenwerking de noden van onze tijd bij de horens vatten.

Woestijn en beloofd land
Ik schrijf dit Woord ter bemoediging midden in de tweede lockdown. Doordat het vaccinatieprogramma is opgestart, lijkt er op langere termijn licht aan het einde van de tunnel te schijnen. Maar op korte termijn staan de meeste seinen nog op rood. De besmettingen blijven veel te hoog en de druk op de zorg is nog steeds zeer groot. In Bijbelse termen zijn wij  voorlopig nog in de woestijn. Juist nu moeten wij als christenen onze verantwoordelijkheid nemen en alles doen om het aantal besmettingen in te dammen. In de huidige omstandigheden zijn geduld, uithoudingsvermogen en veerkracht belangrijke waarden. In kracht van de troostende en helpende Geest van de Heer is er veel mogelijk.

Laten wij er zijn voor elkaar, juist ook voor mensen die in deze tijd extra eenzaam zijn. Een klein gebaar van humaniteit kan vaak het verschil maken. Een glimlach, een brief, een mail, een telefoontje, een klein cadeau of een mooie bos bloemen. Het is vaak een kleine moeite maar geeft groot plezier. Wij allen zijn kleine en kwetsbare mensen. Ons leven is geschonden en broos. Maar de Trooster en Helper kan ons bemoedigen en sterk maken. Laten wij volhouden. Nog even de woestijn accepteren voordat er hopelijk meer vrijheid en spontaniteit in het beloofde land mogelijk zal zijn.

Mgr. dr. Gerard de Korte
bisschop van ‘s-Hertogenbosch

 

 

De Bijbel geeft kleur aan ons levensverhaal

‘Ik denk echt dat mensen een groter verhaal nodig hebben, om zichzelf als het ware enigszins ‘heel’ te voelen. Het verhaal van de Bijbel is een van de krachtigste instrumenten om een betere wereld te krijgen’ (Alain Verheij)
De verhalen on de Bijbel gaan over de levenservaring van mensen. Mensen van verleden en van nu die zich afvragen: ‘Wie ben ik en waar gaat het met ons en de wereld naar toe? Wat is de bedoeling en de zin van de dingen? Is dit alles, of is er nog iets meer, iets groter?
De Bijbel is een boek waarin mensen nadenken over wat belangrijk is in het leven, wie of wat ze zijn, hoe ze gelukkig kunnen worden. Meer dan vierduizend jaar hebben mensen hierover nagedacht en in taal en beelden weergegeven. Zij hebben geprobeerd hun ervaringen van dat ‘iets meer’, ‘iets groters’, anders dan we kunnen zien, te beschrijven en met beelden hun gevoel en hun visie uit te drukken.
Met behulp van deze en andere verhalen kunnen wij nu nog zelf ontdekken wie God zou kunnen zijn en hoe Hij is. Hoe je het ook draait of keert, de Bijbelverhalen maken deel uit van onze christelijke westerse cultuur. Veel zaken in muziek, kunst of taal kunnen we niet ten volle begrijpen
zonder een basisnotie van Bijbelverhalen.
Het lezen van de Bijbel is echter voor ons geen gemakkelijke bezigheid, want hoe gaan die oude woorden en verhalen van verre voor ons hier en nu leven? Het begrijpen en verstaan van de Bijbelse geschriften was en is nog steeds geen vanzelfsprekende zaak. “De schriften moeten ontsloten worden’ lezen we bij de evangelist Lucas. De apostel Filippus doet dat voor de hoge ambtenaar van de koningin van Ethiopie op de terugreis van zijn bedevaart naar Jeruzalem (Handelingen 8, 26-40); de ‘vreemdeling’ die zich na de kruisdood van Jezus onderweg aansluit doet het voor de Emmaüsgangers (Lucas 24, 13-35).
Wanneer wij voor de woorden en verhalen van de Bijbel open durven staan, dan kunnen ze ons openbaren wie we zijn en wat mens-zijn in onze huidige tijd kan betekenen. Het is wel een zoekproces, omdat ze stammen uit een andere tijd en cultuur. Een vertaalslag is dus nodig om ze
te begrijpen en te verstaan in het hier en nu, in de situatie van onze geseculariseerde wereld. Het samen lezen en bespreken van de Bijbel geschriften kan ons daarbij wel helpen. Daarvoor zijn meerdere methodes.
In Kameroen, waar ik lange tijd als missionaris werkte, lazen we met de mensen regelmatig samen een verhaal uit de bijbel. De eerste stap van de bijeenkomst bestond uit: het verhaal enkele malen samen lezen en vervolgens het verhaal met elkaar proberen te reconstrueren. Het
was een goede manier om te ontdekken wat er wel in de tekst stond en niet wat men dacht dat er stond. De twee stap was: het met elkaar delen van wat in het verhaal hen aansprak.
Het was vaak een verrassing te horen wat zo’n Bijbelverhaal bij mensen opriep en teweegbracht en hoe zij er de situatie van hun eigen dagelijkse leven erin erkenden.
Kan de Bijbel ons geseculariseerde mensen voor 2020 nog aanspreken?
Mijn ervaring is dat, wanneer we ervoor open staan en samen de evangelieteksten lezen en bespreken, we langzaamaan zullen ontdekken welke uitdagende kracht ervan uitgaat en kleur geeft aan ons leven. De evangelieteksten zijn veelal ontmoetingsverhalen van Jezus met zijn
leerlingen en met mensen van zijn tijd. Die ontmoetingen waren voor zijn volgelingen een begin van iets nieuws en gaf een wending aan hun leven.
In onze parochie H. Willibrordus Gemert-Bakel bestaan twee Bijbelgroepen die maandelijks één avond of morgen samenkomen rond de Bijbel (op maandagavond van 20 uur tot-21.30 uur in het parochiecentrum in Gemert en op woensdagmorgen van 10 uur tot 11.30 uur in de pastorie in
Handel). In de maand oktober zullen deze bijeenkomsten rond de bijbel weer beginnen. Dit jaar lezen we in een achttal bijeenkomsten teksten en verhalen uit het evangelie van Matteüs. In iedere bijeenkomst bespreken we een tekst, delen met elkaar wat die tekst oproept en hoe ze ieder van ons raakt. Misschien wel iets voor u!



Pater Martin van Moorsel CSSp

 

Gebed

Kruisteken

I. Het Kruis en het christelijk geloof De apostel Paulus schrijft: “Ik moge ervoor bewaard blijven in iets anders te roemen dan in het kruis van onze Heer Jezus Christus” (Galaten 6,14). Voor Paulus is het kruis één van de twee kernbegrippen van het geloof; het andere is de verrijzenis. Voor de christenen is het kruis een teken van triomf geworden.

II. De betekenis van het kruisteken 1. De oorsprong van het kruisteken Maar het kruis is nog niet het kruisteken. Het kruis is een voorwerp, het kruisteken is een merkteken dat men aanbrengt. Tertullianus schrijft rond het jaar 200 dat de christenen het kruisteken maken bij uitgaan en thuiskomst, aan tafel, bij het slapen gaan, kortom: “bij welke dagelijkse bezigheid ook”. De tekening met het kruis is als een zichtbare belijdenis van de naam. Als christenen hun gebed beginnen met het maken van een kruisteken, bidden zij ‘in de naam van de Vader, en de Zoon, en de Heilige Geest’.

III. Wanneer wordt het kruisteken gemaakt? Het kruisteken kan op elk moment gemaakt worden. Het is gebruikelijk om het te maken op bepaalde momenten in het gebed, en als antwoord op een zegening van een priester.

Tijdens de eucharistie Natuurlijk is iedere gelovige ook in de kerkdienst vrij om het kruisteken te gebruiken op ogenblikken die men zelf daarvoor geschikt acht. In de liturgie van de eucharistie zijn echter een paar momenten aan te wijzen waarop het vanouds gebruikelijk is geweest:

 

1) Bij het begin van de dienst tijdens de woorden “In de naam van de Vader, en de Zoon, en de Heilige Geest”.

 

2) Bij het begin van de evangelielezing. Hier wordt het kruisteken gemaakt door met de duim van de rechterhand een kruisje te maken op voorhoofd, mond en borst. – D.w.z. geloven met het verstand (hoofd); belijden met de mond; het evangelie van Gods liefde uitdragen met heel ons wezen (hart).

 

3) Na het ontvangen van de heilige communie.

 

4) Wanneer de priester de slotzegen geeft.

 

Op andere momenten
Bij de bediening van de andere sacramenten wordt ook vaak het teken van het kruis gemaakt.

 

Het kruis staat voor reiniging en bevrijding van negatieve energie. Hier valt o.a. onder: zonde, ziekte, angsten, negatieve gedachten, verwarring, haat, bitterheid, egoïsme, elke vorm van disharmonie, onrust, onvrede enz. De zin van het kruisteken is wel, dat men zijn persoon wil stellen onder de bescherming van het kruis, kwade invloeden wil afweren of de zegen van God wil afroepen over andere personen of zaken.

 

Als wij het kruisteken maken, kan het ons aan drie dingen herinneren: Ten eerste aan onze oorsprong. Wij zijn er, omdat een God, die Liefde is, ons heeft gewild. En deze God is een drie-een God: Vader, Zoon en heilige Geest. Dat is het kerngegeven van ons christelijk geloof. Alleen omdat God drie personen in één God is, is God gemeenschap in zichzelf.

 

En alleen dan maakt het zin te zeggen, God is liefde, liefde in zichzelf. Het kruisteken herinnert ons ten slotte aan de zin van ons leven: Want de uiteindelijke zin van ons leven is.

 

God te kennen, te beminnen en te dienen, zoals de catechismus zegt, om daardoor het eeuwig leven te verkrijgen en voor altijd bij God gelukkig te zijn.

 

Het gebaar van het kruisteken maakt ook dit duidelijk. Voor het kennen van God wijzen wij op het hoofd, voor het beminnen van God op het hart  en voor het dienen op de schouders.

 

Een kruisteken is een zegenend gebaar over jezelf en anderen mensen. Johannes Chrysostomus (347-407) zag in het maken van het kruisteken een werktuig van het geloof, het verjagen van boze geesten ter voorkoming van ziekten en gevaar. Het kruisteken opent elk gebed. In kuisteken is een gebed zonder woorden.

 

 + In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.

 

P. Cândido S. Luhuma, CSSp 

 

 

 

God luistert.

 

In de krant stond afgelopen vrijdag een bericht over het groot aantal burn outs dat verwacht wordt als gevolg van de Corona crisis. Het blijkt dat mensen slecht kunnen omgaan met de onzekerheid die het gevolg is van de plotseling uitgebroken ziekte.
Er wordt heel wat af gepiekerd over gezondheid, de economie (de eigen portemonnee), het niet vrij kunnen reizen en de overheidsmaatregelen die genomen zijn en misschien na de vakantie weer aangescherpt moeten worden.


Bij het lezen van dit artikel vroeg ik mij af wat de reden is van deze verwachte toename in het aantal burn-outs. Is het misschien niet zo dat een mens zozeer gefocust is op de korte termijn en op het vertrouwen dat deze korte termijn door hem of haar zelf kan worden ingevuld, dat de onzekerheid die in de wereld is geslopen, de mens parten speelt? Wij zijn immers de controle over ons eigen leven kwijt.


Ik vroeg mij af of, indien een ruimer perspectief wordt genomen en wij beseffen dat er een plan is dat ver voorbij de dag van vandaag en morgen gaat, er niet veel meer rust bij mensen komt?


Als de mens kan aanvaarden dat niet alles in de wereld zich laat maken en controleren en wij bereid zijn de controle los te laten en te vertrouwen op de goedheid van God dan kan er rust in ons leven komen.


Uit alle wetenschappelijke onderzoeken die in de afgelopen tientallen jaren zijn gedaan, komt steeds opnieuw naar voren dat een mens alleen gelukkig kan zijn als hij een basisvertrouwen heeft en bereid is datgene wat hij niet kan beïnvloeden, te laten voor wat het is.


Misschien is het beste medicijn tegen Corona stress vertrouwen te hebben, niet te veel te piekeren, te stoppen met denken dat wij alles onder controle hebben en om met een opgewekt gemoed en met een gezonde dosis vertrouwen in God en onze medemens de problemen van vandaag en morgen tegemoet te treden.


Als u hierbij hulp nodig heeft, zijn wij graag voor u een luisterend oor. Tevens bent u van harte uitgenodigd om al uw zorgen in één van de vieringen in onze parochie aan de goede God voor te leggen. U mag er zeker van zijn dat deze een luisterend oor heeft. Het zal u goed doen.

diaken Frank van der Geld

Rozenkrans

 

Rozenkrans in Handel 

Vanaf maandag 6 juli 2020 zijn we begonnen met het rozenkrans gebed. We vinden het belangrijk dat de naam van Maria steeds meer wordt aangeroepen. Maria is Moeder van God en ook de moeder van ons allen. Dus u bent allemaal welkom voor de rozenkrans in Handel om 8.30 uur, van maandag tot en met zaterdag. We kunnen bidden voor de anderen of voor onszelf, om God te danken of een speciaal aandacht te vragen. Wie aan Maria vraagt, God verhoort.

Rozenkrans

Rondom liturgische spiritualiteit e rozenkrans is een gebedssnoer en bestaat uit 5 grote en 50 kleine kralen. Het gebed bestaat uit het bidden van het Onze Vader (15 maal) en het Weesgegroet (150 maal) door de rozenkrans driemaal te doorlopen. Het woord rozenkrans komt uit het Latijn (Rosarium) en betekent krans van rozen, de roos is een van de bloemen die gebruikt wordt om de maagd Maria te symboliseren. Wanneer je iemand vraagt welk object het Katholicisme het meest symboliseert, dan is de kans groot dat men zegt: ‘de rozenkrans natuurlijk’. We kennen de beelden: het stille bewegen van de lippen van iemand die een ketting in de hand heeft; de religieus met een grote rozenkrans om de nek; en de meer decoratief gebruikte rozenkrans die hangt aan de binnenspiegel van een auto.

Geschiedenis

De oorsprong van het rozenkransgebed moet worden gezocht in de vervanging van het monastieke psalmgebed: het bidden van 150 maal een Weesgegroet is in feite een vereenvoudiging voor het gewone kerkvolk dat de 150 psalmen niet uit het hoofd kon opzeggen, zoals de kloosterbroeders dat wel konden. Eerst werd er vooral 150 maal een Onze Vader gebeden. Later werd hieraan in het Westen de devotie tot Maria verbonden. De rozenkrans kreeg de vorm zoals we hem vandaag kennen in de 15e eeuw door de prediking van de dominicaan Alanus de Rupe. Paus Leo X gaf in 1520 goedkeuring aan het gebed en de Kerk heeft de rozenkrans sindsdien steeds aanbevolen.

Geloofsgeheimen

Het bidden van een rozenkrans gaat gepaard met het gedenken van geloofsgeheimen (het woord ‘geheim’ dient men op te vatten in de betekenis van ‘mysterie’). Er zijn er twintig van. Per vijf gegroepeerd staan deze bekend als de ‘blijde’, de ‘droevige’ en de ‘glorievolle’ geheimen. In 2002 voegde Paus Johannes Paulus II, aan het begin van het Jaar van de Rozenkrans, daar de ‘vijf geheimen van het Licht’ aan toe. Bij elkaar geven de ‘geheimen’ een soort samenvatting van het evangelie. Hierdoor kan het bidden van de rozenkrans iemand duidelijker bewust maken van de Bijbelboodschap. Het is echter niet per se verplicht om de mysteries te overwegen.

Naast het gedenken van de geheimen is er plaats voor gebedsintenties, zodat er ook een persoonlijk aspect aan dit gebed is verbonden. Steeds na het noemen van een geheim bij elk tientje worden er 1 Onze Vader en 10 Weesgegroetjes gebeden (een zogenoemd tientje). Dit tientje wordt afgesloten met het Eer aan de Vader. Om de tel niet kwijt te raken, is het handig om de rozenkrans te bidden met behulp van de daartoe bestemde kralenketting. De kraaltjes zijn verdeeld in 5 groepjes van elk 10 kraaltjes, met daartussen 4 losse kralen. Op de 10 kraaltjes bidt men het Weesgegroet. Het Onze Vader wordt op de 4 geïsoleerde kralen gebeden, tussen twee tientjes in (voor het eerste Onze Vader zit de kraal in het ‘staartje’). De rozenkransketting heeft vijf tientjes, zodat men driemaal rond moet om de volledige rozenkrans te bidden. Aan de ketting zit nog een ‘staartje’ met een kruis eraan: deze is voor de geloofsbelijdenis, een Onze Vader, drie Weesgegroeten en een Eer aan de Vader bedoeld (ook zit bij dit ‘staartje’ nog het Onze Vader van het eerste tientje). Men begint het rozenkransgebed bij het kruis van het ‘staartje’ met het maken van het kruisteken en het bidden van de geloofsbelijdenis.

Rozenhoedje

Vaak bidt men niet het volledige rozenkransgebed maar de verkorte versie. Deze verkorte versie noemt men het rozenhoedje, maar wordt vaak ook gewoon ‘rozenkrans’ genoemd. Voor dit rozenhoedje bidt men de rozenkrans niet driemaal rond (15 zogenoemde tientjes) maar slechts eenmaal (5 tientjes). Wanneer men één rozenhoedje, bestaande uit vijf tientjes, bidt, koppelt men de geheimen of mysteries aan een bepaalde dag van de week (bijvoorbeeld donderdag de instelling van de eucharistie, zaterdag het onbevlekt hart van Maria); zo overweegt men op maandag en zaterdag de blijde geheimen, op donderdag de geheimen van het Licht, op dinsdag en vrijdag de droevige en op woensdag en zondag de glorievolle geheimen.

P. Cândido S. Luhuma, CSSp 

 

De bisschop laat weten…

 

Onze bisschop dr. Gerard de Korte heeft het parochiebestuur laten weten dat met ingang van 1 januari 2020 de hoogeerwaarde heer ir. P.M. Janssen is benoemd tot waarnemend pastoor van onze parochie Heilige Willibrordus onder gelijktijdig eervol ontslag aan de hoogeerwaarde heer drs. T.M.C. Lamers als waarnemend pastoor. De heer Paul Janssen is op dit moment pastoor/deken van de parochie H. Willibrord in Deurne. Tijdens onze bestuursvergadering van 9 januari 2020 heeft het parochiebestuur kennis gemaakt met onze nieuwe waarnemend pastoor en tevens afscheid genomen van de heer Theo Lamers als waarnemend pastoor. Wij zijn Theo veel dank verschuldigd voor de accurate wijze waarop hij de laatste jaren onze grote parochie heeft bijgestaan. Onze parochie blijft toebehoren aan het dekenaat Boxmeer-Cuijk-Gemert waar Theo Lamers de deken van is en blijft, naast zijn functie als vicaris-generaal van het bisdom ’s Hertogenbosch.
Het parochiebestuur is ervan overtuigd dat waarnemend pastoor Janssen in goede samenwerking met de collegae van ons pastorale team veel goed werk kan verrichten voor onze parochie. Hij kan daarbij rekenen op de steun van het parochiebestuur en pastoraal team en wij hopen dat ook veel parochianen hun steun aan waarnemend pastoor Janssen zullen laten blijken.



Het parochiebestuur zoekt naar momenten waarop u als parochiaan onze nieuwe waarnemend pastoor kunt ontmoeten.



Het parochiebestuur H. Willibrordus Gemert-Bakel

Zegening

Op vrijdag 22 november jl. vond in Handel een bijzondere zegening plaats: namelijk van een tractor. Deze machine (ook het rode monster genoemd) is door het parochie bestuur aangeschaft op verzoek van vrijwilligers van Handel om het Processie Park te kunnen onderhouden en dient als vervanging van de versleten tractor die vele jaren dienst heeft gedaan maar nu alleen maar om reparaties vroeg.
Na de eucharistieviering heeft pastor Cándido “het rode monster” gezegend in de aanwezigheid van pastor Schevers en vele Handelse vrijwilligers. Vervolgens gaf Jos Vogels (die de tractor in opdracht van het bestuur gekocht had) instructies om de machine juist te gebruiken. Het was een mooie gebeurtenis en iedereen is er erg blij mee. Succes Handel!

 

Pater Piet Delisse aan het woord

Vanwege zijn 50 -jarig priesterfeest heeft Pater Piet Delisse zich bereid getoond om het
een en ander te vertellen over zijn leven als jongen, priesterstudent, missionaris en
assistent pastor in de parochie Gemert- Bakel.
Als jongetje, ik zat in de tweede klas van de Lagere School in Erp werd mij gevraagd wat
ik later wilde worden. Mijn antwoord daarop was: “ik wil missionaris worden.”
Ik had verhalen gehoord over de missie in Afrika en dat wilde ik ook gaan doen.
Op het klein seminarie in Weert kreeg ik na acht jaar de toog aan en vervolgens ging ik
een jaar naar het noviciaat in Gennep, waar ik en andere novicen kennis maakten met de
congregatie van de Heilige Geest.( Paters Spiritijnen).
Vervolgens ging ik naar het groot seminarie in Gemert waar toen ook de seminaristen van
de Norbertijnen en de Lazaristen de lessen volgden. (Spinola). Twee jaar later werd de
opleiding verplaatst naar Eindhoven, waar het Theologisch Instituut Eindhoven was
opgericht. Naast de seminaristen van Spinola kwamen hier ook de seminaristen van
andere congregaties, zoals de Assumptionisten, de Augustijnen en ook lekenstudenten.
De opleiding op het groot seminarie duurde zes jaar. Na het derde jaar van de
theologiestudie werden wij ( acht klasgenoten ) priester gewijd. Dat was op 14 sept 1968
in de Gerarduskerk in Gemert door Mgr. H. van Elswijk (spiritijn). Hij was bisschop in
Morogoro in Tanzania.
Na de priesterwijding volgde het vierde jaar theologie en in dat jaar gingen we ook
cursussen volgen in Tilburg, speciaal voor mensen die voor het buitenland, (Afrika)
benoemd waren. Met enkele klasgenoten gingen we vervolgens nog enkele maanden naar
Parijs naar de Alliance Française om de Franse taal te leren spreken.
Op 30 april 1970 vertrok ik samen met een klasgenoot uit het koude Nederland, (want het
had die laatste nacht van april in Nederland gesneeuwd), naar Parijs, waar we het
vliegtuig genomen hebben met bestemming Bangui, de hoofdstad van de Centraal
Afrikaanse Republiek. Op 2 mei kwamen we daar aan en we werden inderdaad warm
ontvangen. De temperatuur was daar 38 graden en dat was wel even wennen.
Het bisdom waarvoor we benoemd waren, Bangassou, ligt zo ongeveer 700 km. van de
hoofdstad vandaan. Die afstand overbruggen ging per auto over niet verharde grint – en
zandwegen. Na een regenbui kan de weg tijdelijk worden afgesloten om het wegdek te
sparen maar die dag dat we die reis maakten hadden we geluk en bereikten Bangassou in
een dag. Nog weer enkele dagen later ging ik met een collega met wie ik de eerste
maanden zou samen werken naar zijn missiepost die weer 140 km. verder lag.
Beginnen met de taal leren en kijken en luisteren naar de mensen die je tegenkomt om
langzaamaan kennis te maken met de cultuur en het leven in de dorpen.
De pastorale bezigheden, de catechese waar mijn collega mee bezig was proberen te
begrijpen om dat zelf ook te gaan doen. De taal kennen en spreken is het eerste vereiste
wat je nodig hebt om met de mensen te kunnen werken en omgaan. Dat geldt voor alle
bezigheden , pastorale zorg maar ook het praten over hygiëne en het belang van
preventieve gezondheidszorg. Dat probeer je begrijpelijk te maken.
Na 22 jaar met veel plezier gewerkt te hebben in de CAR vroeg het bestuur van de
Congregatie in Nederland om een paar jaar te komen werken in Nederland als lid van het
Missionair Team in Eindhoven . Dat verblijf in Eindhoven duurde maar heel kort want ik
werd gevraagd om een andere collega te vervangen die onverwacht naar Rome werd
geroepen waardoor zijn plaats door iemand ingenomen moest worden. Pas terug in
Nederland en nog niet ingewerkt in Eindhoven kwam ik zo onverwacht in het bestuur
terecht. Dat was wel even wennen; kantoor – administratie werkzaamheden, leren
omgaan met computer etc.
Al snel kwam Pastoor Neven van de parochie De Mortel me vragen om van tijd tot tijd
assistentie te verlenen in de Mortelse parochie . Daar heb ik ja op gezegd en ik heb

zodoende geleidelijk aan veel mensen leren kennen. Na het afscheid van Pastoor Neven
werd het verlenen van assistentie steeds breder. Handel en later ook De Rips.
En ondanks ons veranderen van woonplaats in 2010 van Gemert naar Gennep heeft de
parochie steeds gevraagd of wij ( Spiritijnen) assistentie kunnen verlenen in de parochie
Gemert – Bakel. Het antwoord is ja, zolang we dat kunnen.
Pater Delisse stelt nog even aan de orde dat de leegloop in de kerken en het tekort aan
priesters hem er niet van weerhouden de waarden van het geloof naar voren te brengen.
Met de aanhef van de brief van Mgr. De Korte van afgelopen zondag:
“Trouw blijven in moeilijke tijden” besluiten we dit gesprek.

Wij wensen Pater Delisse een fijne dag en moge hem gegeven zijn dat hij voor de komende jaren nog veel levensvreugde mag beleven in goede gezondheid.

Namens het parochiebestuur nodigen wij u van harte uit voor de Eucharistieviering op zaterdag 22 september, 19.00 uur in de kerk van De Mortel. Pater Delisse hoeft geen cadeau maar wil u graag attenderen dat de collecte bestemd is voor de missie in de Centraal Afrikaanse Republiek . De politieke en sociale toestand in de CAR is uitermate onzeker.

Wie is die nieuwe pastor?

Even voorstellen:
Pastor Schevers (42) groeide op in het gemoedelijke Brabants dorpje Esch. Voor de gemeentelijke
herindeling één van de kleinste zelfstandige dorpen van Noord-Brabant. Het dorp is één grote
familie. Mensen groeten elkaar als ze elkaar tegenkomen op straat. Mijn eerste wandeling door
Gemert was een zoektocht. Midden op straat was er even bijna een aanvaring met een voorbij
komende fietser. Het werd geen “kijk toch uit!”, maar een vriendelijk “hallo!”. Een glimlach
verscheen op mijn gezicht. Wetende dat ik heel wat zou moeten loslaten na bijna zes jaar in de
Bommelerwaard. Als de bisschop een nieuwe benoeming geeft, is dat in het begin een vreemde
gewaarwording. Als herder beleef ik sterk de wisselwerking met mensen en dan gebeurt het
ongemerkt, dat zelfs een priester die weet dat hij gezonden is, zich gaat hechten. En dat hoort
erbij. Was er geen liefde, dan is er ook nooit gemis.
Historie:
Na zijn opleiding aan het gymnasium Beekvliet in Sint-Michielsgestel (het voormalige klein
seminarie) wil hij geneeskunde gaan studeren, maar wordt uitgeloot. Zo komt de studie
psychologie in Tilburg in beeld. Hij houdt van verbinding scheppen. Hij gaat bij twee totaal
verschillende studentenverenigingen. Bij Plato, de studentenvereniging van de lange avonden. En
de tweede studentenvereniging is een protestants christelijke, Ichthus: ‘Samen de bijbel lezen,
samen eten’. Uiteindelijk wint de tweede vereniging het van de eerste. En van het één komt het
ander. Want na een les filosofie bij pater Kapucijn Piet Leenhouwers wordt de interesse gewekt
voor de grote vragen van het bestaan. Gaandeweg ontdekte hij: ‘Ik wilde liever voorkomen dan
genezen.’ Daarom besluit hij direct na de in het eerste jaar behaalde propedeuse Psychologie,
voor een andere weg te kiezen. Hij gaat theologie studeren, niet via het seminarie, maar aan de
universiteit van Tilburg. Daar groeit een roeping om Christus te volgen in zijn herderschap
waardoor hij uiteindelijk de weg op gaat van een zevenjarige klassieke studierichting theologie in
Tilburg. Om de kerk te vitaliseren volgt hij een internationaal trainingsjaar voor missie en
jongerenwerk en richt hij de katholieke studentenverenging Peerke Donders op, in Tilburg. In 2007
studeerde hij af aan de faculteit katholieke theologie bij professor Frans Maas over de “schoonheid
van het kruis als liefde” vanuit de theologie die zich verbindt met de hedendaagse beeldcultuur.
Daarbij bestudeert hij de grote theoloog Hans Urs von Balthasar die niet primair “ethiek” maar
“esthetiek” ziet als uitgangspunt van geloof. Hij denkt nog even als geestelijk verzorger in
zorginstellingen te gaan werken. Maar het wordt de kerk, want er lag reeds lange tijd een roeping
te sluimeren. Na een jaar op het seminarie te Den Bosch wordt hij op 8 november 2008 tot diaken
gewijd en op 6 juni 2009 tot priester. Daarmee is hij dus wereldheer binnen het bisdom van Den
Bosch. Een tweetal jaar werkte hij als priester in de zeven dorpen van West Maas en Waal en nu
bijna zes jaar in de zes dorpen en het ene stadje Zaltbommel in de Bommelerwaard samen met
pastoor Ron van den Hout, de huidige bisschop van Groningen. Hij behartigt er onder meer het
speerpunt jeugd en jongeren en zijn motto was het afgelopen jaar: vieren en ontmoeten. Want
koffie en kerk horen bij elkaar. In het lokale blad de Carillon staat een artikel ter ere van zijn
afscheidsviering op zondag 25 februari in Kerkdriel: “Ik voelde me thuis, mijn creatieve karakter
correspondeerde goed met de gastvrije omgeving waar vaak in goede gesprekken pastorale
activiteiten ontstonden, zoals de discoboot, de tienerclub, contacten met vluchtelingen, de koffie
na een viering, de uitwisselingsreizen en de oecumenische jongerenactiviteiten zoals Sirkelslag en
de nacht zonder dak. Mensen denken mee met nieuwe ideeën”, zo gaat hij enthousiast verder met
zijn terugblik op de afgelopen periode. Het mooiste vond pastor Schevers de activiteiten vanuit de
verbinding met kerk en dorp: een viering met schoolkinderen, een ouderenviering met bingo
daarna, een viering bij de ‘samenloop voor hoop’, en een bijdrage aan de dodenherdenking.
Onlangs nog zegende pastor Schevers paarden voor de slipjacht in Alem. “En daarna een borreltje
in het dorpshuis”… .
Parochie H. Willibrordus Gemert-Bakel

Nu gaat hij in onze parochie per 1 april a.s. beginnen in samenwerking met diaken Jos van de
Bosch. Deken Theo Lamers blijft ondersteunen als waarnemende pastoor voor bestuurlijke zaken.
Deze benoeming werd mogelijk doordat in Den Bosch een nieuwe communiteit van
minderbroeders en kapucijnen kwam. Omdat de Bommelerwaard een lange traditie van paters
Franciscanen kent, was het logisch dat bisschop de Korte eraan dacht daar een Franciscaan in de
nabijheid van het klooster te benoemen. Pastor Schevers houdt van uitdagingen en is een pionier.
Maar een nieuwe benoeming blijft altijd ‘loslaten en thuiskomen’ (zoals een titel van een boek van
bisschop de Korte luidt). Met enige weemoed in het hart gaat hij vertrekken uit zijn huidige
parochie en vol vertrouwen op een goede samenwerking en ontvangst in zijn nieuwe parochie…
Het parochiebestuur wenst pastor Schevers een goede start in onze parochie, een inspirerend
herderschap voor ons allen en nodigt alle parochianen uit om zondagmiddag 8 april a.s. om 14.00
uur vrij te houden voor de presentatie van onze nieuwe pastor in de St. Jan in Gemert.

Stefan Schevers, pastor
Jo Grouls, vicevoorzitter

 

Homilie Mgr. Drs. R. Mutsaerts

bij het afscheid van de Paters Karmelieten OCD en de inzegening van het gerestaureerde F. C. Smits-orgel uit 1833 in de Sint Jan in Gemert op 1 juli 2017

Gelovigen en seculieren kijken op verschillende wijze naar de werkelijkheid.

Gelovigen gaan er van uit dat ons menselijk bestaan onderdeel is van een

harmonieus geheel, geschapen met een doel. Hierin vinden we ook het antwoord op

onze levensvragen. De seculier gelooft dat deze harmonie niet bestaat. Het ontstaan

van het heelal is toeval, een soort chemisch proces, er zit geen idee of schepper

achter.

We zijn als christenen nog maar een minderheid. Hoe overleef je. Hoe bewaar je in

onze tijd je geloof? Ik denk wel eens aan de tijd van de Heilige Benedictus. Die tijd

lijkt qua geloofsbeleving veel op de onze. Er ging in korte tijd veel verloren.

Gelovigen van onze tijd zouden het voorbeeld van de 6e

-eeuwse monnik Sint

Benedictus voor ogen kunnen houden. Benedictus, die leefde in een tijd van moreel

verval trok zich terug om zijn geloof te herbronnen om het aldus te kunnen bewaren.

Het wonderlijke is, dat juist door zich terug te trekken in een afgelegen gebied, hij

veel volk trok en hen sterkte in hun geloof. En zo heeft Benedictus veel betekend

voor de wederopbloei van het christendom. Juist door zich terug te trekken, groeide

het bewustzijn dat het geloof tanende was en ging men er weer werk van maken.

Weet u, ik hoor zo vaak dat de Kerk zich moet aanpassen aan deze tijd. U kent de

bekende onderwerpen wel, ik ga ze niet herhalen. Zeker, we leven in deze tijd en

moeten ons inleven in de vragen en noden van deze tijd. Maar tegelijkertijd moeten

we niet in deze tijd opgaan. we zijn onze identiteit verloren zijn. Terugtrekken om te

hergroeperen is niet onbegrijpelijk. Een stap terug doen om uiteindelijk verder te

kunnen springen. Want we moeten natuurlijk wel evangeliseren.

Uit Brazilië zijn paters Karmelieten naar onze parochie Gemert-Bakel gekomen. Ze

hebben gevolg gegeven aan wat we in de 1e

lezing hoorden: “Trek weg uit uw land

naar het land dat ik u aan zal wijzen”. Luister ook naar de woorden van Jezus zelf die

we hoorden in het evangelie.: “Gaat dus en maak alle volkeren tot mijn leerlingen en

doopt hen in de naam van …..”. Zijn wij een missiegebied dan? Ja. Maar wel een

wonderlijk missiegebied: de meesten zijn gedoopt. We komen uit de tijd van het Rijke

Roomse Leven. Maar nu gaat het wel heel hard de andere kant op. En dan komen

de missionarissen uit Brazilië: vol vuur en geloof.

Ik weet niet of u het oude gezegde kent: ‘Heidenen bekeren is een christelijk werk;

christenen bekeren is een heidens karwei’. Ik sta zelf bijna 25 jaar in deze situatie.

Je ontmoet overal goede mensen. Onze Braziliaanse vrienden hebben dat hier ook

mogen ondervinden. En het blijft een prachtig ambt: priester zijn onder de mensen,

het evangelie bij de mensen brengen.

Het evangelie van vandaag, is hetzelfde als van Hemelvaartsdag. Ik moest met

Pasen aan een lied van Guus Meeuwis denken: ‘Brabant’. Guus Meeuwis schrijft dit

lied als hij ver van huis is. Hij heeft nooit echt last van heimwee gehad, maar nu hij in

het verre Rusland. ’s Avonds door een stille donkere stad lopend, waar iedereen

slaapt, denkt hij aan Brabant, want daar brandt nog licht. Het deed mij met

Hemelvaart terugdenken aan de paasnacht, aan Pasen en het Brabantse katholieke

geloof. In de paasnacht werd ook uw Paaskaars ontstoken en zo kwam er licht in de

donkere kerk. In Brabant heeft altijd het licht van het geloof gebrand. Het is dat

aloude licht van het katholieke geloof dat ons in donkere momenten van het leven

verlichtte en aanwezig was als vreugdevuur op hoopvolle, mooie momenten. Het was

het licht dat ons begeleidde van wieg tot graf.

Het licht van Christus heeft de geschiedenis van Brabant getekend, prachtig

gepenseeld. Hoeveel kerken kent Brabant wel niet. Hoeveel Brabantse paters,

broeders en zusters zijn niet naar alle windstreken uitgezonden om het licht van het

geloof door te geven. Dat deden zij met woorden, maar vooral met daden. Ze

beleefden de Blijde Boodschap en maakten het geloofwaardig door hun inzet voor

onderwijs, ziekenzorg, voor de armsten, door hun betrokkenheid met de locale

bevolking. En ze maakten duidelijk dat ze het maar konden doen dankzij hun geloof

en kracht van de gekruisigde en verrezen Heer.

“En dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht”, zingt Guus. Hoe is het met

ons geloof gesteld vandaag de dag? Een laaiend vuur kunnen we het niet noemen.

Een klein waakvlammetje eerder. En bij velen is ook dat gedoofd. Zoals gezegd, we

leven in deze tijd en moeten ons inleven in de vragen en noden van deze tijd. Maar

tegelijkertijd moeten we niet in deze tijd opgaan. We moeten het evangelie niet

aanpassen aan de tijd, maar de tijd aan het evangelie. Dat is evangeliseren.

Heb je wel eens water zien branden? Ik wel. Tenminste, dat dacht ik. Het was in een

sloot bij een weiland. De koeien holden van schrik weg. Maar wat was er aan de

hand? Een paar jongens uit de buurt hadden olie in de sloot gegooid en

aangestoken. Het was de olie die brandde. Niet het water. Olie blijft drijven op het

water. Probeer thuis maar eens in een fles water en olie te mengen. Dat gaat niet.

Als je water en ranja door elkaar doet, heb je even later geen water meer en geen

siroop, maar lekkere limonade. Dan wordt alles oranje. Maar als je water en olie door

elkaar doet, blijft het water apart en de olie ook. Flink schudden helpt niet. De olie

komt bovenop te liggen, het water op de bodem. Dus ook als je het door elkaar

schudt, je kunt het niet echt door elkaar mengen, het water blijft water en de olie

blijft olie.

Jezus zegt: zo zou een christen ook moeten leven. Ga niet op in de wereld. Hou je

doel voor ogen. Blijf je gelovige zelf. Houd die oproep van Jezus voor ogen. Je kunt

met de geest van de tijd meegaan, wel zogenaamd ruimdenkend zijn. In de praktijk

betekent dat meestal geestelijke armoede. Je zeggen al gauw: schaf dit en dat maar

af, leg de lat wat lager. Als ik Jezus goed beluister zegt Hij: doe het andersom: zorg

dat de tijd zich aanpast aan het evangelie. Gedraag je niet zoals ranja en water (het

geloof lost op), maar zoals olie in water: blijf jezelf als christen. Water doet het vuur

doven; olie houdt het brandend. Dan kunnen ook volgende generaties nog zingen:

“En dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht”.

Misschien is het vertrek van pater Bonten, pater João en pater Luciano voor ons wel

een wake-up call. We hebben vaak niet in de gaten dat we aan het afglijden zijn.

Zeker, het zal voor ons een groot gemis zijn; tegelijk een zegen voor hun thuisland,

waar zij ook nodig zijn. En ze zijn daar nodig. Tegelijk begrijp ik deze beweging wel:

herbronnen is nodig om je geloof te bewaren en te versterken. Laten wij hetzelfde

doen, opdat het licht blijft branden in Brabant; voor komende generaties. Weet dat

het kan. Ik weet dat u hoopvol gestemd bent. Waarom? Wat we vandaag ook doen

is het nieuwe orgel inzegenen. Dat is tevens een teken van hoop voor de toekomst,

dat we hoopvol gestemd zijn. We hebben het aloude prachtige unieke Smitsorgel

laten restaureren. Waarom: om daar nog lang van te kunnen profiteren, opdat het

orgel nog lang een bijdrage mag leveren aan de liturgie in deze parochie. Orgel:

harmonieus geheel. De ene stem is afgestemd op de anderen; anders wordt het vals.

Mooi symbool: bewaar de eenheid, stem u af op de schepper van het orgel en op

elkaar. Houd Christus voor ogen. Begin daarmee. Bewaar het geloof. Het is zo

belangrijk voor de toekomst. Zonder het geloof wordt het letterlijk zielloos. Je hebt

geen kompas meer dat richting geeft aan je leven. We gunnen onze kinderen en

kleinkinderen toch iets beters. Een orgel moet op zijn tijd gerestaureerd worden.

Ons geloof ook. Stem het weer eens echt af op het evangelie. De klank wordt

zoveel rijker.

Ik spreek mijn grote dank uit aan pater Bonten, João en Luciano. U hebt meer

betekend dan u zelf kunt bevroeden. …

Ondertussen, beste parochianen, heb zorg voor diaken Jos. Die kan het ook niet

alleen…..

Paters: dank. Parochianen: houd goede moed. Proficiat met uw prachtige orgel.

Houd het geloof in stand zodat het nog in lengte van jaren mag blijven klinken.

Amen.

In gesprek met Pater Jan Campos ocd.

Handel, 8 mei 2017

Op het moment dat ik arriveer is pater Jan nog bezig met kinderen die zich voorbereiden

op hun Eerste Communie. Pastoor Bonten nodigt me uit in de keuken waar hij koffie zet.

Pastoor Bonten is 38 jaar in Brazilië werkzaam geweest en nu al weer acht jaar in Handel

waarvan hij sinds 1 januari 2015 pastoor van gefuseerde parochie H. Willibrordus Gemert-

Bakel is.

Met pater Luciano ( Veras Tito) kwamen zij acht jaar geleden naar Handel .

Zij behoren tot de Orde Ongeschoeide Karmelieten.

Wanneer bent u begonnen met de priesteropleiding?

Ik ben begonnen op 23 jarige leeftijd. Mijn vader was boer en ik ben opgegroeid in een

gezin van 12 kinderen. Nog een broer van mij is pastoor. Vanaf mijn 17 jaar was ik al actief

in de kerk en werkzaam in verschillende werkgroepen. Vooral in de gebedsgroep van de

KCV ( Katholieke Charismatische Vernieuwing). Dit jaar viert de KCV zijn 50 jarig bestaan.

Op 31 januari 1992 trad ik in bij de Orde Ongeschoeide Karmelieten en op 4 december

2004 werd ik tot priester gewijd. De priesterwijding vond plaats in de stad Sâo José do

Campos.

Helaas heeft mijn vader dit niet mee kunnen maken. Mijn moeder leeft nog en is 85 jaar

oud.

Mocht U ook uw eerste H. Mis opdragen in uw geboortedorp?

Ja mijn eerste mis heb ik opgedragen in Campos. Daarna werd ik aangesteld op het

seminarie en werd mij de zorg toevertrouwd aan de jonge priesters in opleiding,

seminaristen .Daarbij had ik nog parochietaken

In 2008 vertrok ik naar Sao Paulo om opgeleid te worden om naar Nederland te gaan.

Wat staat u nog het meeste bij als u aan dat vertrek naar Nederland denkt?

Ik vertrok op 8 januari 2009 uit Brazilië bij een temperatuur van 40º C en toen ik in

Nederland aankwam was het min 17 ºC en alles was wit , echt alles was wit en koud ,

maar vooral zo wit .Pater Jan Bonten had wel een warme jas voor mij, maar toch had ik

het heel koud.

De communiteit in Nederland bestond uit pater Bonten, pater Luciano en mij. De kou van

de winter en de donkere dagen vielen niet altijd mee. In Brazilië is altijd zon.

Heeft u nu het gevoel dat u aan uw missie voldaan heeft?

Mijn missie was volgens onze Generaal Overste: leef je religieus leven als karmeliet en

verspreidt het charisma van de Karmelieten met de intentie roepingen vanuit Nederland te

krijgen.

Is het celibaat voor de jonge mannen van nu, misschien een struikelblok?

De problematiek van te weinig roepingen is niet het celibaat.

Met welke gedachten keert u terug naar uw vaderland Brazilië?

Dat is heel dubbel. Nederland is een mooi land waar alles goed is georganiseerd. In

Nederland zijn in de kerken vooral oudere mensen die verdrietig zijn, omdat hun

kleinkinderen niet meer gedoopt worden en niet deelnemen aan de Kerkgemeenschap. De

kerk zijn wij. Samen moeten we Eucharistie vieren en ons geloof beleven. In Brazilië gaan

de mensen spontaan naar de kerk , jong en oud.

Ik neem alle herinneringen in mijn hart mee.

In gesprek met Pater Pater Luciano

Handel 2 juni 10.30 uur

Pater Luciano Veras Tito

Geboren: 31 juli 1978 in Teresina Brazilië

Gezinssituatie Luciano heeft nog 2 broers , zijn moeder is 60 jaar en zijn vader is aan de

gevolgen van een hartinfarct op 60 jarige leeftijd overleden.

Hoe was uw jeugd?

Ik heb de basisschool gevolgd op een protestantse school en daarna ging ik naar een

katholieke school Ik ben gedoopt toen ik 11 maanden was.

Wanneer heeft u gemerkt dat u zich geroepen voelde tot het priesterschap?

Ik was ongeveer 17 jaar toen ik bij een bijeenkomst in de parochie was met een gezin , een

zuster, een broeder en een priester. Toen werd ik gepakt door het religieuze leven en heb

me afgevraagd of dat iets voor mij was. Ik heb het stil voor mezelf gehouden maar toen ik het

bekend maakte was het een shock voor mijn vrienden. We hebben een bezoek gebracht aan

de zusters Karmelietessen en binnen die orde voelde ik me thuis. Theresia van Avila is onze

geestelijke moeder en toen wist ik dat ik hiervan deelgenoot wilde zijn.

Via deze zusters kwam ik in contact met de paters Karmelieten met wie ik een intensieve

briefwisseling onderhield . Ook heb ik in die tijd veel gelezen en gestudeerd.

Wanneer begon de priesteropleiding?

In Caratinga ( zuid- oost Brazilië) begon ik op 21 jarige leeftijd voor de studie postulant,

novice, 3 jaar filosofie en dan nog 4 jaar theologie. Hierna vertrok ik naar Nederland.

Wat was jouw missie in Nederland?

Mijn opdracht was het werk in de parochie en de beoefening van de spiritualiteit van de

Karmelieten.

Hebt u een tevreden gevoel over uw Nederlandse periode?

Van de fraters van Tilburg heb ik veel geleerd met name frater Nicatius. Daarom heb ik mijn

hart opengesteld voor Nederland.

Ik heb hier zoveel mooie dingen meegemaakt. Mijn diakenwijding was op 26 mei 2012 in

Handel. Mijn mama, oom en tante en enkele vrienden uit Europa waren hier allemaal in

Handel. Ik had ook nog de keuze voor de Sint Jan in Den Bosch; maar mijn keuze was

Handel want hier hoor ik thuis. De priesterwijding heb ik in Brazilië gevierd op het feest van

Christus koning, 24 november 2012 Hierbij waren Netty Hoefnagel, Christ Strik en Ine

Cremers aanwezig. Mijn eerste mis in Handel was met Driekoningen, 6 jan. Ik heb daar

zoveel mooie herinneringen aan en ik ben daarvoor zo dankbaar. De mensen hebben zoveel

voor mij gedaan; heel veel vrijwilligers uit Handel, de gildes. Het was zo mooi.

Hebt u ook negatieve gevoelens?

Ik heb zoveel steun gehad, vooral van Hans Goossens die veel van zijn tijd heeft besteed

om mij de taal te leren. Ook heb ik veel Nederlandse liedjes beluisterd (Luciano pakt zijn

iPhone en laat een liedje horen van Guus Meeuwis: “dan denk ik aan Brabant,”)

Ik zie dat hij zijn emoties niet kan onderdrukken.

De eerste tijd was wel eens moeilijk vooral met de kou en de donkere maanden in november

en december.

Wat gaat u nu doen in Brazilië?

Ik ga naar het klooster waar ik zelf ben begonnen en daar heb ik de leiding over 8 aspiranten

en dat vind ik fijn om dat te doen. Mijn mama zegt: “En de mensen dan?”

Zij weet dat ik me thuis voel hier.

Als ik mijn hoofd te slapen leg komen er stemmen: Waarom? Waarom?

Ik werk graag met de mensen hier.

Dubbel gevoel: Brazilië, geboorteland en Nederland na 9 jaar: een gedeelte van mijzelf.

Met Pasen dacht ik: dit is mijn laatste Pasen hier.

Met de presentatieviering komt er in mijn hoofd: dit is de laatste keer

De patiënten van Padua zeggen: “we zullen je missen”

Mijn universum van het priesterschap heb ik in Nederland geleerd.

Pater Luciano, kunt u ons een Portugese groet achterlaten?

“Eu sentirei Saudades” ( “Ik zal jullie missen;” maar dan veel dieper.)

Parochiebestuur H. Willibrordus Gemert – Bakel

In gesprek met Pastoor Jan Bonten

Handel 13 juni 2017

Pastoor Bonten is geboren in Stramproy op 16-03- 1940 en is priester gewijd op 17-04-

1966, op 28-02- 1970 naar Brazilië vertrokken en is nu inmiddels 8,5 jaar in Handel.

Kunt u iets vertellen over die tijd in Brazilië?

In Brazilië heb ik veel parochiewerk gedaan en assistentie verleend aan de

Karmelietessen en de vorming van de priesterstudenten.

U behoort tot de orde van de ongeschoeide Karmelieten: O.C.D. Wat houdt die naam in?

Ordo Carmelitarum Discalceatorum. Het teken van hervorming betekende in die tijd ,

ongeschoeid zijn en dan hebben we het over de tijd vanaf 1568 tot heden. De H. Theresia

van Avila is de stichteres van de orde van O.C.D. In India hebben we ongeveer 1000

leden.

Hoe hebt u de eerste tijd ervaren?

Het was een zeer gevarieerde tijd: Als priester leren werken, de cultuur van het land leren

kennen en de taal. Maar ik had in Nederland al Portugees geleerd. Bij mijn aankomst in

Rio de Janeiro en enkele dagen later in Belo Horizonte heb ik de mis in het Portugees opgedragen.

Is er veel verschil tussen Brazilië en Nederland?

Het religieuze leven in Nederland raakt in verval en in Brazilië is dit nog bloeiend.

Is het celibaat een obstakel voor roepingen?

Het religieuze leven vergt een totale inzet van een man.

In de kerk was rond 1500 een groot verval vooral m.b.t. de pausen die zich niet hielden

aan het religieuze leven. Paus Adrianus was een Nederlander die in Spanje gouverneur

was omdat Keizer Karel V afwezig was. Voordat hij in Rome aankwam waren er al 8

maanden voorbij. Bovendien was men in Rome niet blij met deze keuze. Hij besloot dat

niemand een dubbele functie mocht hebben. De hervormingen begonnen met het Concilie

van Trente. Vanaf het Concilie begonnen hervormingen en het bestrijden van het

Protestantisme.

Waar heeft u gewerkt In Brazilië?

1970 – 1984 Belo Horizonte Deze stad bestaat nu al 100 jaar en is de hoofdstad van de

staat Minas Gerais ( Algemene Mijnen ) en hier delfde men ijzererts.

1984-1986 Caratinga

1987 Caratiba: vorming van de filosofie studenten.

1988-1989 Overste van de communiteit en pastoor van de parochie.

1989- 1990 Belo Horizonte

1991-1994 Rio de Janeiro

1995-1996 Sao Roque: noviciaat. Dit noviciaat was niet geschikt en daarom zijn we naar

Pietade de Caratinga gegaan. Dit huis was gebouwd als een kluizenarij.

1998- 2004 Rio de Janeiro

2005-2008 Sao Paulo.

2009- 2017 Handel.

En nu ga ik weer naar Belo Horizonte.

Hoe voelt het om terug te gaan?

Ik voel me op mijn gemak want God vraagt dit van mij. De Provinciaal zei me: “u beslist.”

Ik ben van Nederland vervreemd en ik vind het fijn om weer in een communiteit te leven.

Mijn oudste zus zei “Ik weet zeker dat jij weer terug gaat.”

Wij wensen pastoor Bonten veel geluk toe in: ” Mooie Horizon.”

Parochiebestuur H. Willibrordus Gemert-Bakel.

In Memoriam

Op zaterdagmorgen, 31 maart is rond 3.00 uur pastor G.H.C.IJ. Hogema vrij plotseling overleden op
de leeftijd van 88 jaar.

Als Pastor, Pastoor en Deken heeft hij zich van 1984 tot 2001 intensief ingezet voor onze parochie in
Gemert, zowel in de Gerarduskerk als in de kerk St. Jan.
U kunt afscheid van de pastor nemen op donderdag, 05 april van 18.15 uur tot 19.00 uur in het
rouwcentrum “Residence Waterhof” ’t Hoogh Huys 3 in Gemert.
De Plechtige Uitvaartdienst wordt gehouden op vrijdag, 06 april om 11.00 uur in de kerk St. Jan
Onthoofding te Gemert waarna de begrafenis plaatsvindt op het kerkhof van de paters Spiritijnen te
Gemert.
Bestuur Parochie H. Willibrordus Gemert- Bakel.

Beleidsplan Mgr. De Korte

Bisschop de Korte heeft een nieuw beleidsplan gepresenteerd van het bisdom den Bosch.

Direct na zijn installatie op 14 mei 2016 bezocht de bisschop alle dekenaten en sprak ook in diverse

parochies met pastorale teams, kerkbesturen, en religieuzen. In het bisschopshuis ontving hij ook

vele gasten. Zijn indrukken bracht de bisschop samen in een beleidsnota.

Bisschop de Korte wil bouwen aan een cultuur van vertrouwen. Hij heeft echter geen toverstok

waardoor er plotseling meer gelovigen actief worden en meer middelen beschikbaar zijn. Maar hij wil

proberen de eenheid binnen het bisdom te versterken. Daarom pleit zijn nota voor een hartelijke,

gastvrije Kerk met meer ontspannen verhoudingen. Het katholieke huis is groot met ruimte voor

verschillende accenten en vormen van katholieke spiritualiteit.

Bekijk het beleidsplan